Με μια νέα ταινία FF στα σκαριά, ήρθε η ώρα να ανατρέξουμε στις προηγούμενες ταινίες της ομάδας για να δούμε τι έκαναν σωστά – και τι έκαναν λάθος.
Από όλους τους εμβληματικούς υπερήρωες της Marvel Comics που δεν έχουν ακόμη προσαρμοστεί στο Marvel Cinematic Universe, το Fantastic Four – και οι σχετικοί χαρακτήρες τους όπως ο Doctor Doom, ο Silver Surfer, ο Galactus και άλλοι – ήταν από τους πιο πολυαναμενόμενους χαρακτήρες το ντεμπούτο τους στο MCU. Και ενώ το μέλλον των X-Men στο MCU είναι ακόμη άγνωστο, επιβεβαιώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2020 ότι μια νέα ταινία των Fantastic Four με επικεφαλής τον σκηνοθέτη Spider-Man: No Way Home Jon Watts θα κυκλοφορήσει ως μέρος της Φάσης 4.
Φυσικά, σε αντίθεση με άλλα ντεμπούτα της Φάσης 4, όπως τα Shang-Chi ή She-Hulk, η επερχόμενη ταινία του Jon Watts δεν θα είναι η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Fantastic Four. Το MCU Fantastic Four θα είναι η τέταρτη (αρκετά κατάλληλη) ταινία του FF που κυκλοφόρησε θεατρικά – χωρίς να υπολογίζεται η σκοτεινή ταινία του Roger Corman του 1994, η οποία δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες και είναι διαθέσιμη μόνο για προβολή μέσω αντιγράφων bootleg. Οι άλλοι, φυσικά, είναι η ταινία Fantastic Four του 2005 και η συνέχεια του 2007 Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer, καθώς και η περιβόητη επανεκκίνηση του 2015 σε σκηνοθεσία του Josh Trank.
Εν όψει λοιπόν της επερχόμενης επιστροφής της πρώτης οικογένειας της Marvel στη μεγάλη οθόνη, τώρα είναι τόσο καλή στιγμή όσο οποιοσδήποτε για να ανατρέξει στην κινηματογραφική ιστορία της ομάδας για να δει τι μπορεί να μάθει το Fantastic Four του Jon Watts από τα προηγούμενα κινήματα του FF. Εξάλλου, με τρεις θεατρικές κυκλοφορίες στο όνομά τους, υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να αξιοποιήσετε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει μια ταινία Fantastic Four. Και ενώ η υποδοχή στις προηγούμενες κινηματογραφικές προσαρμογές του FF ήταν συνήθως περισσότερο αρνητική παρά θετική, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν κάνει τίποτα σωστά.
Για παράδειγμα, ακόμη και οι πιο σκληροί κριτικοί του Fantastic Four του 2005 πιθανότατα θα παραδεχτούν ότι η ερμηνεία του Michael Chiklis ως Ben Grimm, γνωστού και ως το Thing, είναι το καλύτερο πράγμα στην ταινία. Ο Chiklis ζωντανεύει το Thing που δημιούργησαν οι Stan Lee και Jack Kirby με την ερμηνεία του, μεταφέροντας τόσο την πιο θορυβώδη και κωμική πλευρά του όσο και τις πιο τραγικές, ανθρώπινες όψεις του με την ίδια ικανότητα. Ο Γκριμ του 2005 είναι ένας περίεργος μέσος τζο που αισθάνεται έξω από το βάθος του ως ήρωας, θρηνώντας για την απώλεια της κανονικής του ζωής και πέφτοντας σε αηδία για την τερατώδη εμφάνισή του. Αλλά ακόμη και όταν ο Γκριμ έχει την ευκαιρία να ανακτήσει την ανθρώπινη μορφή του, ανακτά προθυμία τις δυνάμεις του για να σώσει τους φίλους του – και στην πορεία, μαθαίνει να αγκαλιάζει τη δύσκολη νέα του μορφή και όλα τα καλά που μπορεί να κάνει για τους άλλους. Η απεικόνιση του Μπεν Γκριμ από τον Μάικλ Τσικλής είναι μια τέλεια προσαρμογή του «πάντα λατρεμένου με τα γαλανά μάτια» από τα κόμικς του Λι και του Κίρμπι, μέχρι το θλιβερό τόξο χαρακτήρων του που συνδυάζει την αυτοθυσία με την αγάπη για τον εαυτό του. Ακόμη και οι λεπτομέρειες του χαρακτηρισμού του είναι επίκαιρες, από τη χοντρόβατη (χωρίς λογοπαίγνια) προφορά του Μπρούκλιν μέχρι τη συνεχή διαμάχη του με τον Τζόνι Στόρμ.
Όσον αφορά το θέμα του Johnny, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι ο πρώτος ρόλος του υπερήρωα του Chris Evans δεν ήταν ο Captain America, αλλά μάλλον ο Human Torch. Και ενώ ο Στιβ Ρότζερς θα συνέχιζε να γίνεται ο πιο εμβληματικός ρόλος του Έβανς, είναι εξίσου ικανός στο να ζωντανέψει τον γοητευτικά καυτερό μυαλό Τζόνι Στόρμ. Η ερμηνεία του Έβανς καθώς ο Τζόνι περνάει το όριο μεταξύ γοητευτικού και αντιπαθητικού, ενσαρκώνοντας τον ανώριμο, επιδεικτικό Human Torch των κόμικς. Αλλά όταν διακυβεύεται ο κόσμος, είναι ακόμα ήρωας, πρόθυμος να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο για την προστασία της οικογένειάς του.
Και μην κάνετε λάθος, το Fantastic Four της σειράς ταινιών του 2005 είναι πράγματι μια οικογένεια. Το πρωτότυπο κόμικ του Stan και του Jack άνοιξε νέο έδαφος τη δεκαετία του 1960 για την απεικόνιση μιας ομάδας υπερήρωων που συμπεριφερόταν σαν μια πραγματική οικογένεια – απογοητεύοντας και υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον με τον ίδιο βαθμό. Ο Ριντ Ρίτσαρντς είναι η αμήχανη αλλά φροντισμένη φιγούρα του πατέρα, ο Τζόνι είναι ο άτακτος μικρός αδερφός, ο Μπεν είναι ο θείος χαρούμενος αλλά κοντόθυμος και η Σου Στόρμ είναι η πολύπαθη μητρική φιγούρα. Οι ταινίες του Tim Story FF μπορεί να μην είναι αριστουργήματα, αλλά κάνουν εξαιρετική δουλειά μεταφέροντας τη στενή δεμένη οικογενειακή ατμόσφαιρα που καθορίζει το Fantastic Four. Στην πραγματικότητα, είναι αναμφισβήτητα η έλλειψη οικογενειακής εγγύτητας υπέρ μιας πιο σοβαρής, αδιάφορης αίσθησης που κάνει την επανεκκίνηση του 2015 να είναι τόσο ξεχασμένη.
Όμως, παρά τα πάντα που κάνουν σωστά, υπάρχει το ίδιο λάθος με τις πρωτότυπες ταινίες του FF. Και δυστυχώς, ο Reed και η Sue δεν έχουν κάνει τόσες πολλές χάρες από το σενάριο όσο ο Ben και ο Johnny. Το πρόβλημα δεν είναι το καστ: Ο Ιωάν Γκράφουντ και η Τζέσικα Άλμπα είναι αρκετά καλοί ηθοποιοί που θα μπορούσαν εύκολα να έχουν κάνει εξαιρετικές ερμηνείες ως κύριος Φανταστικός και η αόρατη γυναίκα, αν είχαν απλώς καλύτερο υλικό για να δουλέψουν. Το ζήτημα είναι τελικά ένα θέμα χαρακτηρισμού-ο Reed και η Sue γράφονται ως δισδιάστατοι και μη χαρισματικοί, χωρίς το βάθος και την προσωπικότητα των κωμικών ομολόγων τους. Ο Reed Richards του Gruffud είναι ο πιο βαρετός χαρακτήρας του: ένας στωικός, σοβαρός επιστήμονας που τυχαίνει να τεντώνει τα χέρια του μερικές φορές. Και ενώ ο Richards συχνά επικρίνεται από τους θαυμαστές ως το λιγότερο ενδιαφέρον από το FF, έχει γραφτεί πολύ πριν. Ο καταξιωμένος κωμικός συγγραφέας Τζόναθαν Χίκμαν πήρε τον Ριντ από έναν ήπιο αυθόρμητο αυγό σε έναν αγαπημένο οικογενειάρχη με μια ακόρεστη επιστημονική περιέργεια. Είναι ένας παθιασμένος εξερευνητής με μια απεριόριστη αίσθηση απορίας, όχι μια γεμάτη συναισθήματα.
Όσο για τη Σου, είναι φαινομενικά η ίδια γυναίκα με έντονη θέληση, λαμπρό μυαλό που είναι στα κόμικς, αλλά οι πιο αξέχαστες στιγμές της και στις δύο ταινίες είναι αυτές που αφορούν τη Γέσικα Άλμπα να γυμνάζεται για επινοημένους λόγους. Αλλά η Αόρατη Γυναίκα των κόμικς είναι πολύ περισσότερο από ένα σεξ αντικείμενο – είναι γενναία, ανιδιοτελής, σοφή, βαθιά συμπονετική και άγρια προστατευτική για την οικογένειά της. Υπάρχουν στιγμές όπου η Alue’s Sue μοιάζει με τον χαρακτήρα που πρέπει να είναι, όπως η σκηνή στη συνέχεια όπου απειλεί να δημιουργήσει ένα πεδίο δύναμης μέσα στον εγκέφαλο του Victor Von Doom αν προσπαθήσει να βλάψει την οικογένειά της. Αλλά, δυστυχώς, αυτές οι στιγμές είναι λίγες.
Και μιλώντας για τον Doctor Doom, είναι ίσως ο πιο κακώς χρησιμοποιούμενος χαρακτήρας σε κάθε ταινία στην οποία εμφανίστηκε. Ο τύραννος άρχοντας της Latveria αξίζει το δικό του άρθρο για να διερευνήσει τις χαμένες κινηματογραφικές δυνατότητές του και πώς το MCU μπορεί να κάνει καλύτερα. Αλλά προς το παρόν, είναι ασφαλές να πούμε ότι η τοποθέτηση της προέλευσης του Doctor Doom και του Fantastic Four στην ίδια ταινία αναπόφευκτα θα μειώσει τη σημασία και των δύο μερών. Συνέβη στις προσαρμογές του 2005 και του 2015, και το MCU χρειάζεται απεγνωσμένα να αποφύγει αυτό το λάθος. Τόσο η Doom όσο και η FF χρειάζονται τελείως ξεχωριστές ταινίες αφιερωμένες στην καθιέρωσή τους-ένας λιγότερο περίπλοκος κακός όπως ο Mole Man, ο Super-Skrull ή ο Annihlus θα ήταν καλύτερος για το ντεμπούτο του FF στο MCU.
Τελικά, αυτό που χρειάζεται περισσότερο το MCU Fantastic Four είναι να διατηρήσει την εστίαση στους τίτλους των ηρώων και τη δυναμική τους. Μετά από όλα, οι FF είναι μια οικογένεια και το κλειδί για να φτιάξετε μια υπέροχη ιστορία Fantastic Four είναι να κάνετε αυτή την οικογένεια να νιώσει πραγματική. Αλλά πέρα από αυτό, είναι επίσης σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι κάθε μέλος του FF χαρακτηρίζεται καλά και ότι ο ανταγωνιστής του είναι καλά χρησιμοποιημένος. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό του Jon Watts, είναι ασφαλές να πούμε ότι η πρώτη οικογένεια της Marvel βρίσκεται σε καλά χέρια.
Πηγή: gamerant.com