«Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια…Τα παιδιά μου και η πίστη μου με βοήθησαν να μην χάσω τον εαυτό μου»
Ο αγαπημένος ηθοποιός και σεναριογράφος, παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, στη δημοσιογράφο Αναστασία Γεωργίου για το περιοδικό Down Town.
Μιλώντας για την απώλεια της συζύγου του, ο Φώτης Γεωργίδης σημείωσε πως ο πόνος δεν φεύγει, ζεις μαζί του ενώ παράλληλα αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τη ζωή.
«Ο πόνος και η απώλεια δεν φεύγουν. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους, αναγκαστικά. Αλλάζει πλέον ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου και την ίδια τη ζωή. Τη συνέχεια σου».
Παλαιότερα, είχες πει ότι κατά βάθος σού αρέσει το ρίσκο. Με τα νέα δεδομένα στην προσωπική σου ζωή, πλέον αναγκαστικά ρισκάρεις λιγότερο;
Το ρίσκο δεν έχει να κάνει με την προσωπική ζωή. Ίσα- ίσα, συνειδητοποιείς τι είμαστε, πού πάμε, πόσοι ήρθαν και έφυγαν πριν από εμάς, ρισκάροντας ακόμα περισσότερο.
Βιώνοντας μια τέτοια προσωπική απώλεια, τι σε βοήθησε να μην χάσεις τον εαυτό σου, ξέροντας ότι έχεις πίσω σου τρία παιδιά;
Τα ίδια τα παιδιά. Η πίστη. Ο πόνος και η απώλεια, δεν φεύγουν. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους, αναγκαστικά. Αλλάζει πλέον ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου και την ίδια τη ζωή. Τη συνέχειά σου.
Η πίστη για σένα είναι κάτι που σού δίνει δύναμη για να αντεπεξέρχεσαι στα δύσκολα;
Όχι μόνο στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Στις πτώσεις και τις επιτυχίες. Στις χαρές και τις λύπες. Δεν πιστεύω πως ήρθαμε σε τούτη τη ζωή για γλέντια και ανέσεις. Και ο Θεός, όπως τον αντιλαμβάνομαι -ίσως κάνω και λάθος- είναι σχέση και βίωμα που σε εξελίσσει. Ακόμα και στον πάτο της κολάσεως σου, σε κρατά, φτάνει να το θες κι εσύ. Δεν είναι καβάντζα, ούτε άσσος στο μανίκι για τις δύσκολες στιγμές και λαμπάδες -τάματα. Δεν είναι συμφεροντολογική σχέση. Είναι περισσότερο σχέση εμπιστοσύνης, πιστεύω και αφήματος.
Έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία σου σε σχέση με το παρελθόν;
Και συνεχίζει να αλλάζει κάθε μέρα με τους ανθρώπους που έρχονται ή φεύγουν από τον δρόμο μας. Κάτι τους αφήνουμε, κάτι μάς αφήνουν και προχωράμε. Η ιδανική κοσμοθεωρία, ίσως, θα πρέπει να βασίζεται στη μνήμη που πρέπει να έχουμε του θανάτου. Αυτό από μόνο του, μας κάνει -θέλω να πιστεύω- λίγο πιο καλούς με τους συνανθρώπους μας, πιο συγχωρητικούς, λίγο πιο ευγνώμονες, πιο χαρούμενους και λίγο πιο παιδιά.
Έχεις δηλώσεις ότι υπάρχεις μέσα από τα παιδιά σου. Αντικρίζοντάς τα, τι είναι αυτό που βλέπεις και ποιο από τα τρία σού θυμίζει πιο έντονα τον εαυτό σου;
Είναι τρεις άνθρωποι, που όσο και αν τους αγαπώ, ξέρω πως δεν μου ανήκουν. Και το πιθανότερο είναι τα εγγόνια τους ή τα εγγόνια μου -αν αποκτήσω κάποτε μια τέτοια συγγένεια- να μην με θυμούνται καν. Ελπίζω να τα δίδαξα αρκετά και να συνεχίζω να το κάνω, γιατί εγώ διδάχτηκα πολλά. Τους οφείλω πολλά. Είναι τρεις διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά και στους τρεις βλέπω κομμάτια δικά μου, με πολλές καλές και κακές συνήθειες.
Τι είναι αυτό που προσπαθείς να τους μάθεις και θεωρείς ότι αν το καταφέρεις, θα έχεις πετύχει στην «αποστολή» σου ως γονιός;
Να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από εμένα. Με πίστη. Να είναι πιο σοφοί , πιο δοτικοί, πιο ξεκούραστοι για τους άλλους, πιο γαλήνιοι και ευτυχισμένοι. Να μην βιάζονται.
Ο κάθε δημιουργός, πιστεύω, προσπαθεί κάθε φορά να έχει μεγαλύτερες προσδοκίες από την προηγούμενη του δουλειά. Ακόμα και καλοπροαίρετα. Κάποτε όμως αυτό εξελίσσεται σε παγίδα και πέφτει σε επανάληψη αυτού που ήδη έχει παρουσιάσει, βαδίζοντας σε ένα σίγουρο μονοπάτι. Γι’ αυτό, καλό είναι να μηδενίζει κανείς το κοντέρ και να ξεκινά από την αρχή. Οτιδήποτε άλλο, συνήθως κουβαλά άγχος σύγκρισης και στέρηση της χαράς της δημιουργίας. Όσο για το κοινό, είναι και αυτό ένα δίλημμα. Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους, εκτός και αν είναι Κάμπινγκ fans.
ΠΗΓΗ: SHOWBIZ.CYPRUSTIMES.COM