Δεν πειράζει αν ο γιος σου είναι υπερευαίσθητος – η ευαισθησία είναι υπερδύναμη

Δεν είναι κακό αν ο γιος σου συγκινείται εύκολα. Δεν είναι αδυναμία αν βάζει τα κλάματα μπροστά σε μια αδικία ή αν απομακρύνεται όταν κάποιος φωνάζει. Δεν πειράζει αν δεν του αρέσουν τα γρήγορα αυτοκίνητα, οι φασαρίες ή το ποδόσφαιρο.

Γενικά, δεν είναι πρόβλημα αν προτιμά να παρατηρεί σιωπηλά παρά να συμμετέχει. Μπορεί να μην το δείχνει με φωνές ή με σκληρά λόγια, αλλά μέσα του έχει μια καρδιά που χτυπάει δυνατά για όσα αγαπά. Ο γιος σου είναι υπερευαίσθητος. Και αυτό δεν είναι ελάττωμα. Είναι υπερδύναμη.

Η κοινωνία δεν το κάνει εύκολο

Όμως η ευαισθησία δεν είναι βάρος. Είναι πυξίδα. Είναι εκείνη η εσωτερική φωνή που λέει «πρόσεχε», «σε νοιάζομαι», «αυτό δεν είναι σωστό». Είναι η ικανότητα να βλέπει ο γιος σου πιο βαθιά, να καταλαβαίνει τους άλλους, να νιώθει πιο έντονα και πιο ειλικρινά.

Ποιος είναι ο υπερευαίσθητος γιος σου;

Μπορεί να είναι εκείνο το παιδί που κρύβεται πίσω σου όταν μπαίνετε σε έναν καινούργιο χώρο. Εκείνο που δεν του αρέσει να βλέπει άλλα παιδιά να μαλώνουν. Που θυμάται μικρές λεπτομέρειες από κάτι που του είπες μήνες πριν. Που παρατηρεί τον τόνο της φωνής σου και σε ρωτά «είσαι καλά, μαμά;» όταν εσύ δεν έχεις πει λέξη.

Είναι εκείνος που έχει φαντασία που πετάει, συναισθήματα που ξεχειλίζουν και καρδιά που χωράει πολλή αγάπη. Και μπορεί να μην το δείχνει με θόρυβο ή φανφάρες, αλλά είναι εκεί. Πάντα εκεί. Να προσέχει, να νιώθει, να συνδέεται.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι γενναίοι. Θέλει θάρρος να είσαι ανοιχτός σε έναν κόσμο που προτιμά τις μάσκες. Θέλει δύναμη να παραδέχεσαι τι νιώθεις, όταν όλοι γύρω σου προσπαθούν να το κρύψουν. Θέλει χαρακτήρα να μην ανταποδίδεις το κακό, αλλά να απαντάς με καλοσύνη.

Μην προσπαθείς να «σκληρύνεις» τον γιο σου. Μην του ζητάς να γίνει κάποιος που δεν είναι. Αντί να του πεις «σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητος», πες του «είναι εντάξει που νιώθεις έτσι». Δείξε του ότι τα συναισθήματα είναι φίλοι, όχι εχθροί.