Κλείσε τα μάτια για μια στιγμή και φέρε στο μυαλό σου μια εικόνα: ένα κοριτσάκι που κλαίει, και μια μαμά που τρέχει κοντά του, το παίρνει αγκαλιά, το ρωτάει «τι έχεις αγάπη μου;», το χαϊδεύει στα μαλλιά, του λέει «είμαι εδώ». Τώρα, κάνε το ίδιο με ένα αγοράκι. Τι βλέπεις;
Πολλές φορές –ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνουμε– έχουμε διαφορετική στάση απέναντι στα συναισθήματα των παιδιών μας, ανάλογα με το φύλο τους. Οι κόρες μας «επιτρέπεται» να είναι λυπημένες, φοβισμένες, τρυφερές. Τα αγόρια μας, όμως, συχνά διδάσκονται –ακόμα και από πολύ μικρά– να είναι «δυνατά», να «μην κλαίνε», να «μην κάνουν σαν κορίτσια».
Αναρωτιέμαι: Μήπως δεν δίνουμε στους γιους μας την ίδια συναισθηματική φροντίδα που προσφέρουμε στις κόρες μας;
Όταν ένα αγοράκι πέφτει και χτυπάει, είναι συχνό να του πούμε «σήκω, δεν έγινε τίποτα, είσαι άντρας εσύ!». Αντίθετα, σε ένα κορίτσι μπορεί να πούμε «ωχ αγάπη μου, χτύπησες;». Αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπάμε το αγόρι λιγότερο. Όμως, χωρίς να το καταλάβουμε, του περνάμε ένα μήνυμα: τα συναισθήματά σου δεν έχουν πάντα χώρο εδώ.
Και αυτό, με τον καιρό, γίνεται κομμάτι της ταυτότητάς του. Πολλά αγόρια μεγαλώνουν χωρίς να έχουν μάθει να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Όχι γιατί δεν τα έχουν – κάθε παιδί έχει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο σκέψεις, φόβους, όνειρα – αλλά γιατί δεν τους δόθηκε ο χώρος να τα φανερώσουν.
Τα αγόρια έχουν ανάγκη από τρυφερότητα
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από συναισθηματική φροντίδα. Αγκαλιές, κουβέντες, ματιές που λένε «σε καταλαβαίνω». Δεν υπάρχει παιδική καρδιά που να μην το έχει ανάγκη αυτό – ούτε αγορίστικη, ούτε κοριτσίστικη.
Όμως η κοινωνία συχνά περιμένει από τα αγόρια να είναι πιο «σκληρά». Οι μπαμπάδες –και μερικές φορές κι εμείς οι ίδιες οι μαμάδες– μπορεί να πούμε στον γιο μας να «μην είναι τόσο ευαίσθητος», σαν να είναι κάτι κακό. Κι έτσι, σιγά σιγά, τα αγόρια μας φοβούνται να κλάψουν, να μιλήσουν, να ζητήσουν μια αγκαλιά.