Υπάρχουν μαμάδες που κάθε μέρα σηκώνονται νωρίς, φτιάχνουν πρωινό, ετοιμάζουν τα παιδιά για το σχολείο, πηγαίνουν στη δουλειά, γυρίζουν πίσω και κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι «εντάξει». Μαμάδες που χαμογελάνε, λένε «είμαι καλά» και συνεχίζουν. Αλλά στην πραγματικότητα, μέσα τους νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Παλεύουν με την κατάθλιψη χωρίς να τις βλέπει κανείς.
Κι αυτό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο.
Η κατάθλιψη δεν έχει πάντα πρόσωπο λυπημένο
Πολλές φορές, οι άνθρωποι νομίζουν ότι η κατάθλιψη μοιάζει με κλάματα, σκοτεινά ρούχα και μονόλογους. Αλλά η αλήθεια είναι πως η κατάθλιψη μπορεί να κρύβεται πίσω από το πιο φωτεινό χαμόγελο. Μπορεί να φοράει κραγιόν, να απαντά «μια χαρά!» και να πηγαίνει στο πάρκο με τα παιδιά σαν όλα να είναι φυσιολογικά.
Μια μαμά που έχει κατάθλιψη μπορεί να είναι η «δυνατή», η «υπομονετική», αυτή που δεν παραπονιέται ποτέ. Αλλά μέσα της να νιώθει ότι κουβαλάει ένα βάρος που δεν φεύγει με τίποτα. Ένα βάρος που την εξαντλεί, που την κάνει να αμφισβητεί την αξία της, που την πνίγει – χωρίς να την ακούει κανείς.
Παλεύει σιωπηλά. Για όλους.
Η μαμά που παλεύει με την κατάθλιψη δεν σταματά να είναι μαμά. Απλώς κάθε της βήμα μοιάζει πιο βαρύ. Κάθε χαμόγελο της κοστίζει. Κάθε «όλα καλά» είναι ένας μικρός θρίαμβος που δεν παίρνει χειροκρότημα. Παλεύει σιωπηλά για τα παιδιά της, για τον σύντροφό της, για το σπίτι της.
Δεν θέλει να ανησυχήσουν οι άλλοι. Δεν θέλει να θεωρηθεί αδύναμη. Δεν βρίσκει πάντα τις λέξεις για να περιγράψει τι νιώθει. Κι έτσι, σωπαίνει.
Αλλά αυτή η σιωπή, όσο μεγαλώνει, πονάει. Και την απομονώνει.
Δεν είναι αδυναμία. Είναι ανθρώπινο.
Το να νιώθει μια μαμά θλίψη, κούραση, άγχος, απόγνωση, δεν την κάνει λιγότερο μητέρα. Δεν την κάνει λιγότερο ικανή. Δεν την κάνει «λάθος». Την κάνει άνθρωπο.
Ζούμε σε έναν κόσμο που συχνά περιμένει από τις γυναίκες –και ειδικά τις μαμάδες– να είναι πάντα καλά, πάντα δυνατές, πάντα χαμογελαστές. Αλλά αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Κάθε άνθρωπος έχει στιγμές που λυγίζει. Και έχει δικαίωμα να λυγίσει.
Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις. Δεν νοιάζεται αν είσαι στοργική, υπεύθυνη, οργανωτική. Μπορεί να χτυπήσει εκεί που όλα φαίνονται «τέλεια». Κι αυτό είναι που την κάνει τόσο ύπουλη.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Μπορούμε να παρατηρούμε. Να ακούμε. Να μη μένουμε μόνο σε αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια. Αν μια μαμά σού φαίνεται πιο ήσυχη, πιο κουρασμένη, πιο απόμακρη, ίσως να χρειάζεται κάτι παραπάνω από «τι κάνεις;». Ίσως να χρειάζεται χώρο, κατανόηση, υποστήριξη. Όχι συμβουλές. Όχι κριτική. Απλά να ξέρει ότι κάποιος βλέπει πίσω από το «καλά είμαι».
Αν είσαι σύντροφος, φίλος, αδερφή ή γείτονας – να είσαι παρών. Και αν είσαι η ίδια αυτή η μαμά, να θυμάσαι:
Δεν είσαι μόνη.
Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Υπάρχουν ψυχολόγοι που μπορούν να σε βοηθήσουν. Υπάρχουν μαμάδες σαν εσένα, που σε καταλαβαίνουν απόλυτα. Δεν χρειάζεται να το περάσεις μόνη σου. Δεν είναι ντροπή να ζητήσεις βοήθεια. Είναι γενναιότητα.
Αξίζεις φροντίδα. Κι εσύ.
Δεν γίνεται να δίνεις από ένα άδειο ποτήρι. Όταν φροντίζεις τον εαυτό σου, δεν είσαι εγωίστρια. Είσαι υπεύθυνη. Γιατί το παιδί σου χρειάζεται μια μαμά που να νιώθει καλά μέσα της. Και η αρχή είναι να τολμήσεις να πεις: «Δεν είμαι καλά. Χρειάζομαι βοήθεια.»
Για όλες εκείνες τις μαμάδες που δεν τις βλέπει κανείς…
Εσείς, που μαγειρεύετε με δάκρυα κρυφά. Που φοράτε το χαμόγελο σαν πανοπλία. Που σηκώνεστε κάθε πρωί, ενώ μέσα σας θέλετε απλώς να μείνετε στο σκοτάδι. Είστε ηρωίδες – όχι επειδή δεν λυγίζετε, αλλά επειδή παλεύετε ακόμα κι όταν λυγίζετε.
Η σιωπή σας δεν σημαίνει αδυναμία. Η σιωπή σας είναι δύναμη που περιμένει να ακουστεί. Και ήρθε η ώρα να την ακούσουμε.
ΠΗΓΗ: ΜΑΜΑ365.GR