Όλες θέλουμε να τα πάει καλά το παιδί μας. Να διαβάζει, να είναι ευγενικό, να προσπαθεί. Και όταν το βλέπουμε να παίρνει άριστα, να τα κάνει όλα «σωστά», γεμίζουμε περηφάνια. Τι συμβαίνει, όμως, όταν πίσω από αυτό το «τέλειο παιδί» κρύβεται άγχος, φόβος μήπως απογοητεύσει, αγωνία να μην κάνει λάθος;
Εκεί γεννιέται αυτό που λέμε «το σύνδρομο του καλού μαθητή». Και, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, πολλές φορές το ενισχύουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς, με τις καλύτερες των προθέσεων.
Τι είναι το σύνδρομο του καλού μαθητή;
Μπορεί να είναι εξαιρετικό στο σχολείο, υπεύθυνο, φιλικό, αλλά μέσα του να νιώθει πίεση, να μην μπορεί να εκφράσει θυμό ή να πει «όχι», να βάζει διαρκώς τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του.
Ποια είναι τα λάθη που κάνουμε χωρίς να το θέλουμε;
1. Ταυτίζουμε την αγάπη με την επιτυχία
Όταν λέμε στο παιδί «Μπράβο, πήρες 20!» ή «Είσαι το καμάρι μας γιατί είσαι πρώτος στην τάξη», εκείνο αρχίζει να συνδέει την αγάπη μας με την απόδοσή του. Μαθαίνει πως αν αποτύχει, θα μας απογοητεύσει. Και πως πρέπει να είναι τέλειο για να αξίζει αποδοχή. Δεν το λέμε ξεκάθαρα, αλλά το υπονοούμε.
2. Δεν του επιτρέπουμε να αποτύχει
Πολλές φορές τρέχουμε να σώσουμε το παιδί πριν κάνει λάθος. Του θυμίζουμε τις εργασίες του, του διορθώνουμε τις ασκήσεις, του «στρώνουμε» το δρόμο. Με αυτό τον τρόπο, το παιδί δεν μαθαίνει να αντέχει την αποτυχία, τη φοβάται. Και ταυτόχρονα νιώθει πως δεν του έχουμε εμπιστοσύνη.
Τι πρέπει να κάνεις: Άφησέ το να κάνει λάθη. Υποστήριξέ το συναισθηματικά, χωρίς να διορθώνεις τα πάντα. Πες: «Όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι τι μαθαίνουμε από αυτά».
3. Το κάνουμε υπεύθυνο για τα δικά μας συναισθήματα
Μπορεί να του πούμε «Με στεναχωρείς όταν δεν φέρνεις καλούς βαθμούς» ή «Αν δεν τα πας καλά, νιώθω ότι απέτυχa σαν μαμά». Αυτές οι φράσεις φορτώνουν το παιδί με βάρος που δεν του ανήκει. Το κάνουν να νιώθει πως η ευτυχία των γονιών του εξαρτάται από τη δική του συμπεριφορά.
Τι πρέπει να κάνεις: Μίλα για τα δικά σου συναισθήματα, χωρίς να του τα φορτώνεις. Πες: «Βλέπω ότι δεν είχες όρεξη να διαβάσεις σήμερα. Θες να μου πεις τι σε απασχολεί;».
4. Επαινούμε το παιδί μόνο όταν είναι «καλό»
Όταν αγνοούμε το παιδί όταν είναι ήσυχο και το προσέχουμε μόνο όταν πετυχαίνει, του δίνουμε το μήνυμα πως πρέπει να είναι διαρκώς άριστο για να αξίζει προσοχή.
Τι πρέπει να κάνεις: Πέρνα χρόνο μαζί του χωρίς να σχετίζεται με το σχολείο ή τις επιδόσεις του. Παίξτε, γελάστε, μιλήστε, έστω για λίγα λεπτά την ημέρα, χωρίς αξιολόγηση.
5. Συγκρίνουμε το παιδί με άλλα
«Ο Μανώλης είναι πιο συγκεντρωμένος», «Η ξαδέρφη σου είναι πιο υπεύθυνη»…
Οι συγκρίσεις πληγώνουν. Το παιδί νιώθει ότι δεν είναι αρκετό, ότι πρέπει να γίνει κάποιος άλλος για να μας ευχαριστήσει. Και έτσι προσπαθεί να γίνει «τέλειο», όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί νιώθει ανεπαρκές.
Τι πρέπει να κάνεις: Αντί για σύγκριση, μίλα με βάση τον εαυτό του. Πες: «Θυμάσαι πέρυσι που δυσκολευόσουν με τα μαθηματικά; Τώρα τα πας πολύ καλύτερα!».
Θέλουμε παιδιά χαρούμενα, όχι τέλεια
Το ζητούμενο δεν είναι να έχουμε άριστους μαθητές, αλλά ψυχικά υγιή παιδιά. Παιδιά που νιώθουν ασφάλεια να κάνουν λάθη, που ξέρουν ότι τα αγαπάμε ακόμα κι όταν φέρνουν 12, που μπορούν να πουν «δεν μπορώ άλλο» χωρίς φόβο.
Ας θυμόμαστε ότι η αγάπη δεν χρειάζεται απόδειξη. Χρειάζεται παρουσία, αποδοχή και ενσυναίσθηση. Το παιδί που μεγαλώνει με αυτά, δεν θα φοβάται να είναι ο εαυτός του. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να του κάνουμε.
ΠΗΓΗ: MAMA365.GR