Υπάρχουν λέξεις που μένουν. Ματιές που στοιχειώνουν. Και υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που, χωρίς να το θέλουμε, αφήνουμε στο παιδί μας σημάδια που δεν φαίνονται στο δέρμα — αλλά χαράζονται βαθιά στην ψυχή του.
Στην καθημερινότητα του γονιού, ο θυμός και η εξάντληση είναι πραγματικότητα. Κανείς δεν έδωσε εγχειρίδιο για το πώς να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο. Και μερικές φορές, η φωνή υψώνεται. Τα λόγια ξεφεύγουν. Και ο φόβος, χωρίς να τον καλέσουμε, μπαίνει στο δωμάτιο.
Κάπου εκεί, γεννιέται ένα ρίσκο: να αρχίσει το παιδί μας να μας φοβάται αντί να μας σέβεται.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: ο φόβος δεν γεννά σεβασμό. Ο φόβος γεννά σιωπή, απόσταση και εσωτερική μοναξιά.
Ο σεβασμός χτίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη, στην ασφάλεια, στη συνέπεια των πράξεών μας. Ένα παιδί που μας σέβεται, μας κοιτάει με μάτια γεμάτα εκτίμηση γιατί νιώθει πως είμαστε εκεί — σταθεροί, δίκαιοι, άνθρωποι που μπορούν να χειριστούν ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές με ηρεμία και αγάπη.
Αντίθετα, το παιδί που μας φοβάται δεν μας λέει την αλήθεια. Δεν νιώθει ελεύθερο να εκφραστεί. Νιώθει ότι η αγάπη μας είναι όρος με αστερίσκους: «σε αγαπάω, αλλά μόνο αν φέρεσαι έτσι». Και όσο κι αν λέμε «το κάνω για το καλό του», η καρδιά του παιδιού δεν ακούει τη λογική. Ακούει τον τόνο. Τον εκνευρισμό. Τη φωνή. Τον ήχο της πόρτας που έκλεισε απότομα. Και μέσα της γράφεται μια αλήθεια: «δεν είμαι ασφαλής όταν είμαι ο εαυτός μου».
Τι σημαίνει να μεγαλώνεις με σεβασμό;
Το παιδί που μεγαλώνει με σεβασμό:
- Μαθαίνει να σέβεται και τον εαυτό του.
- Νιώθει ελεύθερο να κάνει λάθη — γιατί ξέρει ότι δε θα τιμωρηθεί, αλλά θα καθοδηγηθεί.
- Αναπτύσσει εσωτερική πυξίδα, όχι επειδή φοβάται τις συνέπειες, αλλά επειδή έχει κατανοήσει την αξία της σωστής συμπεριφοράς.
- Χτίζει αυτοπεποίθηση, γιατί η αγάπη του γονιού δεν εξαρτάται από τις επιδόσεις του ή την “καλή” του συμπεριφορά.
Το δύσκολο έργο του γονέα
Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε πως είναι. Το να μην ξεσπάς όταν είσαι κουρασμένος, όταν νιώθεις ότι το παιδί δεν σε ακούει, όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν… είναι η υπέρτατη πρόκληση. Αλλά και η μεγαλύτερη ευκαιρία.
Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι. Τα παιδιά δεν ζητούν τελειότητα. Ζητούν αυθεντικότητα. Ζητούν γονείς που ζητούν συγγνώμη όταν ξεφεύγουν. Που σκύβουν, κοιτούν στα μάτια και λένε: «Σου φώναξα, και δεν έπρεπε. Δεν το αξίζεις. Θα προσπαθήσω να το αλλάξω».
Αυτό το «συγγνώμη» είναι πολύ πιο δυνατό από οποιοδήποτε «μη» ή «πρέπει». Γιατί δείχνει ότι ο γονιός δε φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη του — κι αυτό είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Ο γονιός ως στήριγμα, όχι ως φόβητρο
Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Και κάθε μέρα τους εγγράφεται βαθιά μέσα τους. Αν είμαστε το λιμάνι τους, θα επιστρέφουν πάντα. Αν, όμως, γίνουμε η καταιγίδα τους, θα μάθουν να απομακρύνονται — και κάποια στιγμή δε θα επιστρέφουν πια.
Ας επιλέξουμε λοιπόν συνειδητά: Θέλουμε ένα παιδί που να μας υπακούει από φόβο ή ένα παιδί που να μας σέβεται γιατί νιώθει ότι το σεβόμαστε κι εμείς;
Το παιδί που σε φοβάται, μπορεί να σε υπακούει προσωρινά. Αλλά δε θα σε εμπιστευτεί. Και όταν έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων, της εφηβείας, των μυστικών και των προκλήσεων, δε θα στραφεί σε εσένα.
Αν όμως σε σέβεται, θα έρθει να σου μιλήσει. Θα ξέρει ότι ακόμα κι όταν διαφωνείτε, η αγάπη σου είναι σταθερή. Ακλόνητη. Χωρίς όρους.
Και αυτό, αγαπητοί γονείς, είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας…
ΠΗΓΗ: MAMA365.GR